Pomoc Psychologiczna dla rodzin z dzieckiem w wieku szkolnym (z doświadczeń psychoterapeuty)

1. Pomoc Psychologiczna dla rodzin z dzieckiem w wieku szkolnym (z doświadczeń psychoterapeuty) Bernadetta Izydorczyk

2. „Drogowskazy” do udzielania psychologicznej pomocy rodzinie z dzieckiem w roli ucznia Główne obszary tematyczne - istotne dla właściwej interwencji pedagogicznej wobec ucznia i jego rodziny

3. Profesjonalna wiedza nauczyciela – rozumienie psychopatologii rozwoju dziecka i struktur rodzinnych Relacja emocjonalna - społeczna – jakość, specyfika przebiegu i umiejętności rozpoznania zjawisk psychologicznych (szczególnie oporu, przeniesienia i przeciwprzeniesienia) Nauczyciel (pedagog) - uczeń Nauczyciel (pedagog) - rodzic Rodzic - nauczyciel „Ograniczenia i pułapki „ w udzielaniu psychologicznej pomocy po stronie ucznia po stronie nauczyciela po stronie rodziny

4. Profesjonalna wiedza nauczyciela – rozumienie psychopatologii rozwoju dziecka i struktur rodzinnych • Dziecko to często delegat problemów rodziny (pacjent identyfikowany) • Rodzina to pierwsze ogniwo oddziaływań wychowawczych • Psychopatologia rozwojowa i pomoc psychologiczna zorientowana na rozwój dziecka - istota psychopatologii polega na wskazaniu rozwojowych deficytów, a terapia na ich wyrównywaniu i stymulacji sfer rozwojowych u dziecka • Dziecko i adolescent w wieku szkolnym to jednocześnie osoba funkcjonująca w wielu rolach, ale głównym obiektem odniesienia jest jego rodzina (rodzice) • Uczeń = syn, córka, brat, siostra, kolega, przyjaciel itd.

5. Zabawa podstawową formą aktywności dziecka młodszego - etapy rozwoju zabawy • Od zabawy do celowego działania – uczenia się • Podstawowa zasada – bawienie się (psychiczny proces kształtujący rozwój, aktywność, w której dziecko wyraża to, co ważnego dzieje się w jego życiu) • Bierność nie jest konstruktywna • 4 fazy rozwoju zabawy (Lili Peller ): - narcystyczna - preedypalna - edypalna - post-edypalna

6. L. Peller opisuje zabawę dziecka w kategoriach psychoanalitycznej teorii popędów i strukturalnej teorii osobowości; jest też przydatna przy analizie zabawy uwzględniającej charakter i fazy relacji z obiektem, w której „znajduje się” dziecko Poziom wybieranej przez dziecko zabawy łączy się z wiekiem chronologicznym ze stopniem regresji W terapii dziecko może wracać do takiego okresu rozwoju popędu, dla którego właściwa była np. zabawa narcystyczna, predeypalna

7. Wraz z wiekiem i dojrzewaniem psychicznym (= dojrzewanie OUN) u dziecka zmienia się jego podstawowa forma aktywności :o zabawy do celowego działania i uczenia się Etap zabawy edypalnej – dziecko poszukuje aktywnie kontaktu z obojgiem rodziców –odczuwa gwałtowne emocje miłości, podziwu, zazdrości – Dziecko podejmuje zabawy wynikające z dominującej w tym okresie fantazji ( ”mogę robić to, co robią dorośli”) Rozwój zabawy tematycznej (jest królem, lekarzem, pogromcą zwierząt itp.); Zabawę w role charakteryzuje duża dynamika Wykorzystuje w zabawie przedmioty – „dorosłe” rekwizyty (rzeczy rodziców, starszego rodzeństwa) lub własne wytwory (mające pełnić funkcje kopii „dorosłych” przedmiotów

8. Etap zabawy post- edypalnej – w okresie latencji; podstawowe lęki dziecka korelują z naporem sił z super ego Dziecko tworzy kompensacyjne poczucie mocy - związane z grupą rówieśniczą ,zgodnie z zasadą ” Jest nas wielu, jesteśmy do siebie podobni, to daje nam siłę” – dziecko przestrzega grupowych reguł –podporządkowuje swoje potrzeby normom większości W zabawie zasady zawsze ustalone; możliwość ciągle nowego rozpoczynania gry (zaprzeczenie fenomenu przemijania czasu – zaprzeczenie zjawisku śmierci) Dzieci umieszczają swoje „ja idealne” w osobie partnera zabawy lub przywódcy grupy

9. Rysunek i inne wytwory dziecka – materiał do diagnozy i pomocy psychologicznej • Diagnoza dzieci małych, z trudnościami w komunikacji werbalnej • Rysunek to naturalna forma ekspresji ,sposób porozumiewania się • Rysunek to - przekazanie przez dziecko dorosłemu określonych informacji o jego świecie wewnętrznym - przeniesienie (projekcja) emocji, potrzeb, konfliktów wewnętrznych , oczekiwań dziecka

10. Rozmowa – dialog podstawą nawiązania relacji (sojuszu) z uczniem - adolescentem i jego rodziną

11. Uwzględnienie poziomu patologizacji struktury rodziny (zaburzenia psychiczne u rodziców, przemoc w rodzinie, alkoholizm itd.); Wewnętrzny chaos i brak granic pomiędzy poszczególnymi osobami w rodzinie (tzw. „granice rozmyte”) i równolegle zewnętrznie granice sztywne (trzymanie „tabu”,tzw. „rodziny zasznurowane”) –utrudniają niesienie pomocy dziecku Zwykle im > poziom patologii w emocjonalnej strukturze rodziny tym > patologizacja w psychicznym rozwoju dziecka Im > poziom modelowania konstruktywnych strategii rozwiązywania sytuacji trudnych, dojrzałości emocjonalnej u rodziców tym < tendencje u ich dziecka do rozwijania tendencji destruktywnych (lękowych, depresyjnych, zaburzeń zachowania, innych trudności emocjonalnych) do radzenia sobie przez nie w sytuacji społecznej

12. Im > poziom trwałych ograniczeń dziecka (wynikających z uszkodzenia OUN, kalectwo itp. )tym > motywacja u ich rodziców do szukania psychologicznej pomocy ,ale jednocześnie > tendencja do „nadmiernego chronienia” jego „niepełnosprawności” :fizycznej, umysłowej przed innymi z obawy przed jego skrzywdzeniem („inni mogą mu zaszkodzić, nie są tak zaangażowani jak ja”, moje dziecko nie jest tak wydolne jak inne dzieci, mogą je skrzywdzić, wykorzystać”) Wzrasta tendencja do rozwijania u dziecka w toku jego wychowania specyficznej emocjonalnej struktury osobowości (tzw. cech osobowość homiliopatyczna – „jestem osobą niepełnosprawną tj. gorszą od innych”, zjawisko wtórnych zysków z choroby) Fragmentaryczne deficyty rozwojowe u dzieci – sprzyjają wtórnemu rozwojowi u nich zaburzeń emocjonalnych (dysleksja, dysgrafia, dysortografia itd.)

13. Relacja emocjonalna – społeczna (nauczyciel - uczeń - rodzice) – istotne zjawiska psychologiczne • Zjawisko oporu (opór uniwersalny – intrapsychiczny i interpersonalny w relacji społecznej) • Zjawisko przeniesienia i przeciwprzeniesienia • Dziecko prezentuje w relacji z ważnymi dla niego emocjonalnie osobami nie tylko świat obiektów wewnętrznych (ukształtowanych w przeszłości), ale też wnosi do kontaktu z nią swoje doświadczenia i przeżycia z aktualnych związków z rodzicami • Rodzice są obiektami znaczącymi dla dziecka – posiadają rzeczywisty wpływ na ich rozwój • Relacja uczeń – nauczyciel w szkole = to również rzeczywista relacja z „nowym obiektem” (modelem) - szczególnie nasilona i ważna u uczniów w początkowej i końcowej fazie kontaktu w sytuacji procesu nauki szkolnej

14. Występują specyficzne formy przeniesienia – uwzględnienie „trójkąta przeniesieniowego

15. Z jakimi trudnościami u dzieci ich rodzice sobie nie radzą ? Kierunki pomocy psychologicznej

16. Dziecko w szkole – specyfika rozwoju i przejawy trudności Bóle (brzucha, głowy itd.) Zab. odżywiania Zaburzenia zachowania • Dziecko (7-12) • „próg szkolny” • somatyzacja • emocji Dziecko(13-18) - kryzys tożsamości -bunt Zab. emocjonalne Trudności w nauce próby samobójcze Fobie i lęki jawne (fobia szkolna, moczenie wtórne) depresja mikrodeficyty OUN zab. lękowe, kompulsje

18. Wnioski Nauczyciel pomagając uczniowi i jego rodzinie :

19. wspomaga najczęściej w systemie rodzinnym najsłabsze ogniwo (dziecko – delegat problemu rodzinnego) odwołuje się do naturalnych tendencji i zainteresowań ucznia - „porusza się i pozostaje na poziomie ucznia” - poprzez nowe doświadczenie w relacji pomaga mu w osiągnięciu kolejnych etapów rozwoju (czego być może nie ma w środowisku rodzinnym) zawsze pracuje z uczniem i jego rodziną na jego aktualnym -specyficznym poziomie rozwoju - komunikuje się z nimi w sposób dla nich zrozumiały

20. Dziękuję za uwagę Bernadetta Izydorczyk