DANE INFORMACYJNE

3. DANE INFORMACYJNE • Nazwa szkoły: • Gimnazjum nr 2 w Złocieńcu • ID grupy: • 98/58_p_g1 • Kompetencja: • Przedsiębiorczość • Temat projektowy: • Unia Europejska- szanse i zagrożenia Polski jako członka UE po 6 latach członkostwa • Semestr/rok szkolny:2009/2010

4. Wstąpienie polski do unii • Polska weszła do UE 1 maja 2004r. Traktat akcesyjny podpisany 16 kwietnia 2003r. w Atenach był prawną podstawą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Faktyczny proces integracji naszego kraju rozpoczął się w Atenach 8 kwietnia 1994r. zchwilą złożenia przez Polskę wniosku o członkostwo w UE i potwierdzenia go przez wszystkie państwa członkowskie podczas konferencji w Essen 9-10 grudnia 1994r.

5. Unia Gospodarcza i Walutowa, • Rynek Wewnętrzny oraz wspólna waluta Euro

6. Unia gospodarcza i walutowa

7. Unia gospodarcza i walutowa • Unia Gospodarcza i Walutowa ( UGW )- jest to jeden z elementów współpracy w ramach UE , ustanowiony w 1992 roku Traktatem z Maastricht. Głównym jej celem jest utworzenie wspólnej waluty europejskiej euro i przeniesienie polityki pieniężnej na szczebel wspólnotowy.

8. HISTORIA ugw • W czerwcu 1988 roku Unia Europejska w Hanowerze zapoczątkowała prace komitetu pod przewodnictwem Przewodniczącego Komisji Europejskiej Jacques'a Delorsa. Zadaniem komitetu było zaproponowanie wprowadzenia ścisłej unii gospodarczo-walutowej. • Raport Delorsa przewidywał wprowadzenie unii w trzech etapach. Na jego podstawie Szczyt Unijny w Madrycie zdecydował 1 czerwca 1989 o rozpoczęciu pierwszego etapu unii gospodarczo-walutowej 1 lipca 1990 roku.

9. W 1989 roku w grudniu szczyt w Strasburgu zwołał konferencję międzyrządową w celu ustalenia niezbędnych do utrzymania unii gospodarczo-walutowej poprawek do Traktatu. Wspomniana konferencja doprowadziła do powstania Traktatu o Unii Europejskiej, ostatecznie podpisanego w Maastricht w 1992 roku. • W grudniu 2009 wszedł w życie traktat lizboński . Jego skutkiem było wzmocnienie pozycji państw strefy euro. EBC stał się formalnie jedną z głównych instytucji UE. Ustanowiono nowy element procedury uchylenia derogacji - uzyskanie zalecenia od państw strefy euro .

10. Państwa w ugw: • Do Unii Gospodarczej i Walutowej należą wszystkie państwa Unii Europejskiej, jednakże w III etapie UGW uczestniczy 16 z nich: • Austria, Irlandia, Słowenia, • Belgia, Luksemburg, Cypr, • Finlandia, Niemcy, Malta, • Francja, Portugalia Słowacja. • Hiszpania, Włochy, • Holandia, Grecja,

11. ugw • Spośród europejskich krajów nieczłonkowskich wspólną walutę stosuje sześć państw. W porozumieniu z Unią na euroizację zdecydowały się: • - Watykan, • - San Marino, • - Monako

12. ugw • Z kolei trzy inne państwa wprowadziły euro bez porozumienia ze Wspólnotą: • - Andora, • - Czarnogóra, • - Kosowo

13. Warunki uczestnictwa w ugw: • - Wypełnienie przez państwo członkowskie kryteriów konwergencji • - Wyróżnia się kryteria konwergencji nominalnej oraz kryteria konwergencji prawnej .

14. Kryteria konwergencji nominalnej: • - Kryterium stabilności cen (inflacyjne) - zgodnie z nim inflacja mierzona wskaźnikiem HICP w ciągu roku poprzedzającego badanie nie może przekroczyć 1,5 pkt. procentowego inflacji w trzech państwach Unii Europejskiej o najbardziej stabilnych cenach;

15. Kryteria konwergencji nominalnej: • - Kryterium fiskalne - państwo w momencie badania nie może być objęte procedurą nadmiernego deficytu; - Kryterium kursu walutowego - państwo przez minimum dwa lata musi uczestniczyć w Mechanizmie Kursów Walutowych - w tym czasie nie może dochodzić do poważnych napięć oraz nie wolno samowolnie przeprowadzać dewaluacji; • - Kryterium stóp procentowych - w ciągu roku od momentu badania średnia długoterminowa stopa procentowa nie może przekroczyć o więcej niż 2 pkt. procentowe średniej z analogicznych stóp procentowych trzech państw Unii Europejskiej o najbardziej stabilnych cenach.

16. Korzyści i zagrożenia z wprowadzenia waluty euro • Dla mieszkańców Unii Europejskiej, wprowadzenie wspólnej waluty oznacza: zmniejszenie inflacji, możliwość zakładania rachunków bankowych i lokowania pieniędzy w dowolnym państwie członkowskim w tej samej walucie, pojawia się szersza oraz korzystniejsza cenowo oferta usług bankowych. Dla przedsiębiorców zaś: stabilizację gospodarczą, a nawet i wzrost gospodarczy oraz obniżenie poziomu rezerw walutowych. • Do niewymiernych kosztów Unii Gospodarczej i Walutowej należy częściowa utrata suwerenności przez kraj członkowski a także utrata kontroli narodowej nad polityką monetarną oraz polityką kursu walutowego, no i co wydaje się oczywiste, utratą możliwości emisji własnej waluty.

17. Unia walutowa • Unia walutowa to prawne międzynarodowe stronnictwo, które polega na tym, że państwa należące do Unii Europejskiej przyjmują wspólną walutę-EURO. Jest ona dewizą do zapłat, wypłat porozumień między sąsiadującymi państwami. By wesprzeć nakład pieniężny oraz kontrolę nad jej kursem w stosunku do środków płatniczych innych krajów nie będących w Unii Europejskiej oraz pełnienia swojej pracy jest powoływany organ w każdym kraju, czyli bank centralny.

18. Unia walutowa • Unia walutowa obowiązuje w części państw UE. Niektóre kraje spełniają kryteria kontraktu z Maastricht, ale są i takie, które wstrzymują się od wstąpienia do strefy euro. To osiągnięcie to rodzaj federacji gospodarki państw.

19. Polega ona na: • - pełnym procesie stopniowego koncesjonowania praw i uprawnień między kapitałem a krajami; • - procesie stopniowej fuzji bankowej i finansowej państw w Europie; • - wstrzymaniu przebiegu monet znajdujących się w innych krajach, które nie wprowadziły jeszcze waluty euro; • - dokonaniu inicjacji wspólnej dewizy.

20. Utworzenie waluty euro • Pomysł na utworzenie wspólnej waluty euro został zapisany w traktacie z Maastricht , lecz na skutek porażki Unii Monetarnej ( inaczej nazywana ,,wężem walutowym” ) wprowadzenie waluty zostało opóźnione . Utworzenie Europejskiego Banku Centralnego i systemu Eurosystem , dopiero doprowadziło do bezpośredniego wprowadzenia tej waluty.

21. Znak graficzny euro • Komisja Europejska zadecydowała o wyglądzie symbolu euro. Znak graficzny to grecka litera ε (przecięta dwiema równoległymi liniami ) . Jest symbolem korzeni cywilizacji europejskiej , zintegrowania naszego kontynentu i zapewnienia stabilizacji wewnętrznej.

22. Emisja euro • Banknoty euro drukowane są pod kontrolą Europejskiego Banku Centralnego , mają taki sam wygląd w każdym kraju . Monety produkowane są przez mennice każdego z kraju. Mają jednakowy kształt, materiał i wygląd awersu.

23. Emisja euro • -Awersy od 1 do 5 eurocentów przedstawiają Europę na mapie świata . Zaznaczone są wszystkie kraje razem z krajami nie należącymi do Unii. • -Awersy od 10 do 50 eurocentów przedstawiają poszczególne kraje członkowskie leżące w pewnej odległości od siebie . • -Awersy monet o wartości 1,2 euro przestawiają kraje złączone w jedną całość.

24. Rynek wewnętrzny ue • Rynek wewnętrzny - Jest to obszar obejmujący terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, nie podzielony w praktyce wewnętrznymi granicami, na którym realizuje się tzw. cztery wolności (swobody): swobodę przepływu towarów, osób, usług i kapitału. Jego zewnętrznym celem jest wzrost konkurencyjności UE.

25. Powstanie rynku wewnętrznego • Do powstania jednolitego rynku wewnętrznego przyczyniło się postanowienie Jednolitego Aktu Europejskiego oraz Traktatu o Unii Europejskiej, a jego niewątpliwymi sukcesami są: zliberalizowanie obrotu kapitałowego i finansowego oraz stopniowe rozszerzanie polityki wspólnotowej na dziedziny do niedawna nie objęte jeszcze wspólnymi regulacjami. Przed doprowadzeniem do jednolitego rynku musiały zostać usunięte przede wszystkim bariery: administracyjne (kontrole osób i towarów na granicach przedłużające czas transportu), techniczne (zróżnicowane standardy, normy i przepisy poszczególnych państw dotyczące towarów, usług i kapitału) oraz fiskalne.

26. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa, wspólna polityka obronna

27. wPbio

28. Wspólna polityka obronna i bezpieczeństwa • Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) - integralna cześć wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, zapewniająca Unii Europejskiej zdolność operacyjną opartą na środkach cywilnych i wojskowych. Obejmuje stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej Unii i może w przyszłości doprowadzić do stworzenia wspólnej obrony, jeśli Rada Europejska, stanowiąc jednomyślnie, tak zdecyduje.

29. Europejska strategia bezpieczeństwa • - Zapobieganie długofalowym zagrożeniom, w pierwszej kolejności działając poza granicami Europy przy użyciu nie tylko militarnych środków • - Dbanie o bezpieczeństwo w sąsiedztwie UE poprzez rozwój Wspólnoty i integrację kolejnych państw oraz współpracę z USA, Rosją, NATO, państwami śródziemnomorskimi, bałkańskimi i kaukaskimi • - Umacnianie już istniejących systemów bezpieczeństwa międzynarodowego, w szczególności w ramach ONZ, NATO, OBWE i Rady Europy, ponadto także m.in. WHO i Międzynarodowego Trybunału Karnego.

30. Strategia bezpieczeństwa • - Zwiększanie aktywności, by wykorzystać cały swój potencjał dla lepszego oddziaływania dla światową politykę przez działania polityczne, handlowe, dyplomatyczne, wojskowe, cywilne i prorozwojowe • - Kontynuowanie już istniejących systemów i działań na rzecz bezpieczeństwa, zwłaszcza poprzez rozwój własnych zasobów i współpracy z NATO (formuła Berlin Plus), budując z nim partnerstwo strategiczne

31. Strategia bezpieczeństwa • - Zwiększać spójność między instrumentami Unii oraz między nimi a polityką poszczególnych państw członkowskich • - Współpracować z partnerami na świecie, w szczególności w zakresie budowania partnerstwa strategicznego z USA, a także z Japonią, Chinami, Indiami i Kanadą.

32. Wspólna polityka obronna

33. Polityka obronna ue • Traktat z Maastricht zapoczątkował formalną część Polityki Obronnej UE. • Wydział Polityki Obronnej tworzą pracownicy Ministerstwa Obrony Narodowej. Do ich zadań należy m. in.: • - transformacja wojskowa i rozwój zdolności obronnych NATO • - proces planowania obronnego NATO • - współpraca w zakresie uzbrojenia i techniki wojskowej

34. Budżety obronne państw członkowskich

36. Polityka sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, ochrona środowiska

37. Polityka sprawiedliwości i spraw wewnętrznych

38. Polityka sprawiedliwości i spraw wewnętrznych • Polityka sprawiedliwości i spraw wewnętrznych - współpraca w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych w związku z realizacją swobodnego przepływu ludzi, towarów, usług i kapitału na całym jej obszarze.

39. TWORZENIE SIĘ POLITYKI SPRAWIEDLIWOŚCI I SPRAW WEWNĘTRZNYCH • Pierwszym sygnałem współpracy ministrów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości było TREVI. W 1976 roku nazwa rzymskiej fontanny stała się akronimem słów: terroryzm, radykalizm, ekstremizm, przestępczość międzynarodowa. • W 1992r. problematyka dotycząca wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, zgodnie z postanowieniami Traktatu z Maastricht , stała się trzecim filarem Unii Europejskiej.

40. Od czasu wejścia w życie Traktatu Amsterdamskiego w 1999 roku, podjęto wiele wspólnych działań w dziedzinie azylu i imigracji, w której zarówno Wspólnota, jak i państwa członkowskie posiadają kompetencje regulacyjne. Niemniej, władze krajowe zachowały tu bardzo istotną rolę i nadal podejmują wiele nowych własnych rozwiązań, które mogą czasami mieć wpływ na sytuację w innych państwach członkowskich lub na Unię Europejską jako całość.

41. Państwa członkowskie zachowują jednak daleko idącą samodzielność w obszarze wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Rada Europejska podejmuje wspólne działania dopiero wtedy, gdy łatwiej prowadzą one do celu niż samodzielne działania poszczególnych państw. Rada może w takich sytuacjach przyjmować wspólne stanowiska i wspierać współpracę, podejmować wspólne działania, wydawać wspólne konwencje, zalecenia czy opinie dla państw członkowskich. • Państwa członkowskie mają natomiast obowiązek wzajemnego informowania się i konsultowania w związku z prowadzonymi działaniami.

42. Po atakach terrorystycznych na Stany Zjednoczone 11 września 2001 r., Unia Europejska uczyniła wiele dla rozwoju współpracy w zakresie sądownictwa i spraw wewnętrznych. Terrorystyczne ataki bombowe na Madryt w marcu 2004 r. i Londyn w lipcu 2005 r. mocno uwypukliły konieczność skutecznego i skoordynowanego działania. Państwa członkowskie zostały skłonione do wspólnych działań przeciwko ewentualnym zagrożeniom ze strony terroryzmu.

43. W listopadzie 2004 r. pięć lat po konferencji w Tampere, przywódcy Unii Europejskiej przyjęli Hague programme stworzony dla „umocnienia wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w UE”. Realizacja tego programu, przewidzianego na lata 2005-2010, zmierza do osiągnięcia wspólnych celów. W szczególności chodzi tu o zmianę sposobu podejmowania decyzji – z zasady jednomyślności na zasadę kwalifikowanej większości w głównych dziedzinach wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Z rozwiązaniem tym wiąże się nadzieje na znaczne przyspieszenie procesu podejmowania decyzji i zapoczątkowanie nowego etapu. Komisja Europejska przedłożyła pierwsze konkretne propozycje w sprawie realizacji Hague Programme we wrześniu 2005 r.

44. Cztery główne obszary strategiczne Komisji Barroso w 2008 roku to: rozkwit gospodarczy, solidarność, bezpieczeństwo i wolność wraz z zarządzaniem migracją i wzmocnioną rolą Unii Europejskiej w świecie. Wszystkie te obszary łączy polityka unijna w sprawie Justice and Home Affairs policies. • Za wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne w UE odpowiada Dyrekcja Generalna do Spraw Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. Komisarzem odpowiedzialnym za ten obszar jest Antonio Vitorino.

45. Ochrona środowiska

46. Ochrona Środowiska • Ochrona środowiska - całokształt działań (także zaniechanie działań) mających na celu właściwe wykorzystanie oraz odnawianie zasobów i składników środowiska naturalnego, zarówno jego składników abiotycznych, jak i żywych (ochrona przyrody). Nauka o ochronie środowiska to sozologia.

47. Sposoby ochrony środowiska • - racjonalne kształtowanie środowiska i gospodarowanie zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju • - przeciwdziałanie zanieczyszczeniom • - utrzymywanie i przywracanie elementów przyrodniczych do stanu właściwego. • - recykling

48. Ochrona środowiska w ue: • Obowiązujące w Unii Europejskiej normy w zakresie ochrony środowiska należą do najwyższych na świecie. Są one efektem wieloletnich prac i obejmują szereg kwestii. Obecnie do najważniejszych problemów należą: walka ze zmianami klimatu, ochrona różnorodności biologicznej, ograniczenie problemów zdrowotnych wynikających z zanieczyszczenia środowiska oraz bardziej odpowiedzialne wykorzystanie zasobów naturalnych. Głównym celem jest ochrona środowiska, jednak rozwiązanie powyższych problemów przyczyni się również do wzrostu gospodarczego poprzez wspieranie innowacji i przedsiębiorczości.

49. Zmiany klimatu • Czysta woda świadczy o zdrowym środowisku. Zmiany klimatu są jednym z najpoważniejszych wyzwań, przed jakimi stoi dzisiaj ludzkość. UE pracuje nad osiągnięciem globalnego porozumienia mającego na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, torując drogę poprzez samodzielne podejmowanie odważnych działań. Planuje się ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 20 proc. w porównaniu z poziomami z roku 1990, zwiększenie o 20 proc. udziału energii ze źródeł odnawialnych na rynku energii oraz ograniczenie ogólnego zużycia energii o 20 proc. W ramach dążenia do szerszego zastosowania energii ze źródeł odnawialnych uzgodniono, że 10 proc. paliw w transporcie powinno pochodzić ze źródeł takich jak biopaliwa, elektryczność czy wodór.

50. Handel uprawnieniami do emisji • System handlu uprawnieniami do emisji, stanowiący kamień węgielny unijnej strategii dotyczącej zmian klimatu, wynagradza przedsiębiorstwa, które ograniczają emisje CO2 i kara te, które przekraczają dozwolone poziomy emisji. System, który wprowadzono w 2005 roku, obejmuje ok. 12 000 fabryk i zakładów odpowiedzialnych za około połowę unijnych emisji dwutlenku węgla, czyli gazu uznawanego za główną przyczynę globalnego ocieplenia. W ramach tego systemu rządy państw członkowskich UE określają ilość dwutlenku węgla, jaką mogą emitować energochłonne sektory przemysłu, takie jak wytwarzanie energii czy cementu.