Klaudia adamczyk grupa 1011

1. Klaudia adamczykgrupa 1011 Informatyka

2. Ćwiczenie 1 Mam na imię Klaudia. Na nazwisko Adamczyk. Informatyka to moja skrywana pasja. W dzieciństwie moim marzeniem było pracować dla IBM. Marzenie jednak sie nie spełniło, zostało zastąpione innymi. Obecnie studiuje na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie na wydziale Towaroznawstwa. Jednakże zacznijmy od początku. Urodziłam sie w Proszowicach, do trzeciego roku zyciawychowywalam sie w Kazimierzy Wielkiej. Nastepnieprzeprowadzilam sie do wielkiej metropolii, znanej na calyswiat-Krakowa. Zamieszkalam na jednym z nowohuckich osiedli. Starsi mogapowiedziec ze zycie w tamtych czasach nie bylo cukierkowe, jednakze, jako dziecko moznapowiedziec ze nie odczuwałam dyskomfortu egzystencjonalnego. Rodzice zapisali mnie do przedszkola samorządowego na os. Kościuszkowskim. Do dziś utrzymuje kontakt z przyjaciółmi z tamtych lat. Do zerówki również uczęszczałam do tamtego przedszkola. Zerówkę wspominam najweselej. Sympatia darzyłam również panie opiekunki: panią Stenie- kucharkę, (która nieraz zmuszała nas do jedzenia szpinaku). Potem nastąpił ważny moment, bowiem przeprowadzka! Nowe osiedle wiązało sie z nowymi znajomościami a także szkoła. Nadszedł czas pójścia do szkoły. Pierwszy dzien. w szkole wspominam bardzo przyjaźnie- nowe otoczenie, nowi nauczyciele, nowi koledzy i koleżanki. Juz pierwszego dnia zaprzyjaźniłam sie z Magda, z mojego osiedla. Miała blond włosy i niebieskie oczy, jednakże nasza przyjaźń nie przetrwała do dziś. Pierwsze trzy klasy były jak gdyby wprowadzeniem do prawdziwej dżungli, jaka okazała się szkoła. W trzeciej klasie pojechaliśmy na zielona szkole do Jastarni, była to moja pierwsza wizyta nad, pełnym uroku, polskim Bałtykiem, a także pierwsza z dala od rodziców. Podroż oceniam, jako bardzo udana. Nastał nowy rok szkolny i kolejne zmiany, w czwartej klasie doszły nam nowe przedmioty, nauczyciele a także pierwsze miłości. Podstawowe kojarzę bardzo pozytywnie, była blisko domu, koledzy i koleżanki również mieszkali blisko siebie. Niestety później było juz inaczej. Do gimnazjum chodziłam na os. Teatralne. Również było milo, jednakże tęskniłam za podstawówka. Do gimnazjum jeździłam tramwajem numer 1, z owym tramwajem wiążą sie rożne ciekawe przygody. W gimnazjum jak i w podstawówce należałam do grupy cheerleaderek. Nasze pokazy były jednak dalekie od koleżanek ze Stanów, nie poddawałyśmy sie jednak a tłum nas uwielbiał. Po gimnazjum wyjechałam na odlotowe wakacje do USA., Gdy wakacje dobiegły końca, nastał czas liceum, a wiec znów zmiany. Wybrałam ósme liceum ogolnoksztalcoce im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie o profilu klasy ekonomiczno-prawnym. W klasie było nas 36 potem ta liczba została zredukowana do 34. Naszym ulubionym nauczycielem był pan od geografii Mateusz Gasiński. Był bardzo charakterystycznym nauczycielem, na pierwszej lekcji powołał dwóch asystentów, którzy byli odpowiedzialni za przynoszenie map oraz wpisywanie nieprzygotowana. Kolejna charyzmatyczna postacią z osęki była pani Mery, zwana także strażnikiem Teksasu, będąc na dyżurze, gdy ona pracowała wiązało sie z duża ilością śmiechu. Czasy matury kojarzę bardzo pozytywnie, a jeszcze bardziej wakacje pomaturalne.

3. Ćwiczenie 2 Ćwiczenie 2 polegało na zredagowaniu tekstu napisanego podczas zajęć pierwszych w programie Word. Oto kilka słów o mnie: Mam na imię Klaudia. Na nazwisko Adamczyk. Informatyka to moja skrywana pasja. W dzieciństwie moim marzeniem było pracować dla IBM. Marzenie jednak sie nie spełniło, zostało zastąpione innymi. Obecnie studiuje na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie na wydziale Towaroznawstwa. Jednakże zacznijmy od początku. Urodziłam sie w Proszowicach, do trzeciego roku zyciawychowywalam sie w Kazimierzy Wielkiej. Nastepnieprzeprowadzilam sie do wielkiej metropolii, znanej na calyswiat-Krakowa. Zamieszkalam na jednym z nowohuckich osiedli. Starsi mogapowiedziec ze zycie w tamtych czasach nie bylo cukierkowe, jednakze, jako dziecko moznapowiedziec ze nie odczuwałam dyskomfortu egzystencjonalnego. Rodzice zapisali mnie do przedszkola samorządowego na os. Kościuszkowskim. Do dziś utrzymuje kontakt z przyjaciółmi z tamtych lat. Do zerówki również uczęszczałam do tamtego przedszkola. Zerówkę wspominam najweselej. Sympatia darzyłam również panie opiekunki: panią Stenie- kucharkę, (która nieraz zmuszała nas do jedzenia szpinaku). Potem nastąpił ważny moment, bowiem przeprowadzka!

4. Ćwiczenie 3

5. Ćwiczenie 4

6. Ćwiczenie 5 To jest właśnie ćwiczenie 5