dr hab. Jerzy Supernat Instytut Nauk Administracyjnych Uniwersytet Wrocławski

1. Wykładowca (8) na zdjęciach z bardziej i mniej odległej przeszłości dr hab. Jerzy SupernatInstytut Nauk AdministracyjnychUniwersytet Wrocławski

2. Przed Olszanicą Tytułowa Olszanica to konferencja w Olszanicy 21-23 maja 2001 r., która mocno utkwiła mi w głowie, tutaj strukturalizując prezentację w y b r a n y c h środowiskowych zdjęć i wspomnień w trójdzielnej sekwencji: Przed Olszanicą – Olszanica – Po Olszanicy. Serdecznie dziękuję wszystkim tym, którzy poświęcili swój czas i wsparli mnie pamięcią, a także udostępnili dokumentację minionych wydarzeń! Pozostaję szczerze zobowiązany.

3. Wacław Dawidowicz (1909-1997) Kierownik Katedry Prawa Administracyjnego UMK w latach 1960-1971 oraz Katedry Prawa Administracyjnego UG w latach 1971-1983. W Toruniu pełnił także funkcje Dziekana Wydziału Prawa i prorektora UMK.

4. Prof. W. Dawidowicza łączyła szczególna serdeczna przyjaźń z prof. Franciszkiem Longchamps. W połowie lat sześćdziesiątych ustalili, że kierowane przez nich katedry prawa administracyjnego będą odbywały wspólne posiedzenia naukowe. Pierwsze (i zarazem ostatnie) takie spotkanie odbyło się we Wrocławiu w 1966 r. w obecnym pokoju 420A – ówczesnym gabinecie prof. F. Longchamps (połączonym wewnętrznymi drzwiami z pokojem 419A – ówczesnym gabinetem prof. Tadeusza Bigo). Katedra z Torunia przyjechała na nie w pełnym składzie. Spotkanie rozpoczął referat mgra Jana Jeżewskiego, który przedstawił koncepcję swojej rozprawy doktorskiej Administracja pod rządem prawa cywilnego. Po tym wystąpieniu miała miejsce żywa dyskusja nad ideą i wykonalnością tej komparatystycznej pracy z mocnymi głosami i argumentami profesorów W. Dawidowicza (był ostrym dyskutantem) i F. Longchamps (po obronie i opublikowaniu rozprawy dr J. Jeżewski otrzymał od prof. W. Dawidowicza obszerny entuzjastyczny list zawierający de facto bardzo pozytywną recenzję pracy). Z Torunia referaty na tym historycznym spotkaniu wygłosili mgr Sabina Marcinkiewicz i mgr Witold Mikułowski. Prof. W. Dawidowicz bardzo dobrze czuł się na konferencjach w Karpaczu (w czasie jednej z nich odszedł od stołu prezydialnego i w końcu sali utworzył „koło młodych” m.in. z udziałem Krystiana Ziemskiego, Andrzeja Filipowicza i moim – byliśmy wtedy młodzi!), gdzie chodził na spacery z prof. F. Longchamps. Nb. znany był ze sportowego trybu życia, a w częściach nieformalnych konferencji można było widzieć Profesora na parkiecie, jako że tańczyć umiał i od tańca nie stronił. Wacław Dawidowicz Sopot, 28 września 1974

5. Ze Wstępu: Porównawcze spojrzenie na prawo staje się znamiennym rysem współczesnej myśli prawnej. Świadczą o tym nie tylko liczne prace, które z różnych względów zalicza się do nurtu porównawczego, świadczą też częste pytania o sens i zakres komparatystyki wobec dzisiejszych potrzeb poznawczych. W żywej dyskusji, jaka się tu rozwinęła, występują różnorodne postawy i poglądy, i to tym więcej, im bardziej ogólnie i jednoznacznie próbuje się określić metodę i zadania badań porównawczych. Próby te okazują się owocne dla rozwoju metodologii porównawczej: uświadamiają one, jak liczne i różne mogą być cele tych badań, a także to, że zależnie od postawionego celu, tak lub inaczej można rozumieć przedmiot i sposób porównania. Właśnie wokół tych dwóch pytań: co porównujemy? i jak porównujemy? skupia się głównie dyskusja metodologiczna.

6. Profesor Wacław Dawidowicz ze swoimi współpracownikami i studentami w roku akademickim 1967/68. W pierwszym rzędzie od lewej: Józef Piszczek, Sabina Marcinkiewicz, Wacław Dawidowicz, Witold Mikułowski i Eugeniusz Bojanowski. Witold Mikułowski: […] Byłem wtedy (w 1968 r. – J.S.) uczniem prof. W. Dawidowicza i pracowałem w Katedrze Prawa Administracyjnego na Wydziale Prawa UMK. (…) Był to okres, kiedy administratywiści zaczęli się interesować teorią organizacji i na Zawodowych Studiach Administracyjnych wprowadzono wykłady z elementów organizacji i zarządzania, które prowadził także Profesor Dawidowicz. Wykłady te wzbudziły moje zainteresowanie nauką administracji i zwróciły uwagę na postać profesora Langroda i rolę, jaką odgrywał w tej dziedzinie. (…) Doszedłem wtedy do wniosku, że prawo administracyjne pozwala poznać jedynie zewnętrzną stronę – cyferblat zegarka, jakim jest system administracji publicznej, pod którym kryją się rzeczywiste mechanizmy funkcjonowania tego systemu, którymi zajmuje się nauka administracji, W. Mikułowski, Wspomnienia i refleksje, [w:] Źródła prawa administracyjnego. Konferencja z okazji 100 rocznicy urodzin Profesora Jerzego Stefana Langroda, Uniwersytet Jagielloński – 23 kwietnia 2004 r., pod red. Jana Zimmermanna i Piotra Dobosza, Zakamycze 2005, s. 46.

7. Toruń, czerwiec 1971 Pracownicy Katedry Prawa Administracyjnego w Toruniu. Od lewej: Wacław Dawidowicz, Józef Piszczek, Sabina Marcinkiewicz, Eugeniusz Bojanowski, Stanisław Jędrzejewski oraz n/n.

8. Eugeniusz Bojanowski, Krzysztof Żukowski, Wacław Dawidowicz (1909-1997), „Państwo i Prawo” 1997, nr 9, s. 85-87: […] Profesor Wacław Dawidowicz posiadł olbrzymią wiedzę humanistyczną. Dobitnym tego wyrazem jest ostatnie dzieło Jego życia, nad którym pracował wiele lat: tłumaczenie i opracowanie Odyssei. Tłumaczenie stanowi próbę – jak pisze w Założeniach przekładu Odyssei – stworzenia takiego tekstu, który odpowiadałby współczesnemu językowi polskiemu i został wyrażony w rytmicznych miarach „heksametru Mickiewicza, o którym J. Parandowski pisał, iż należy do dziwów kunsztu poetyckiego”. W końcu maja 1997 r. książka ukazała się drukiem (Wyd. Lex, Sopot 1997) – był to wielki dzień w życiu Profesora. Profesor Wacław Dawidowicz pozostawił po sobie pamięć wysoko cenionego i szanowanego członka wspólnoty akademickiej. Jego dorobek naukowy zapisał się trwale w nauce prawa administracyjnego, a postawa naukowa i osobowość Profesora będą często wspominane nie tylko przez nas – Jego uczniów. Eugeniusz Bojanowski, Krzysztof Żukowski J.S.: W 2010 roku Wolters Kluwer Polska opublikował przedruk Odyssei z 1997 r. w przekładzie Wacława Dawidowicza.

9. 5 kwietnia 1993 Profesorowie (od lewej): Zygmunt Rybicki, Marek Wierzbowski, Kazimierz Działocha i Eugeniusz Bojanowski. Prof. K. Działocha z Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego wykładał dla mojego roku prawo państwowe. Wykład głoszony był w sposób dynamiczny i klarowny, a odbywał się w sali 218A z podestem wzdłuż ściany, z którego Profesor lubił korzystać.

10. Eugeniusz Smoktunowicz (1924-2005) Prof. E. Smoktunowicz pozostawał w bliskich kontaktach z wrocławskim środowiskiem administratywistów, a szczególnie ciepłe były Jego kontakty z prof. Franiszkiem Longchamps i prof. Janem Jendrośką. Pamiętnym wydarzeniem było przeprowadzone na wrocławskim Wydziale Prawa i Administracji 30 stycznia 1970 r. kolokwium habilitacyjne prof. E. Smoktunowicza (notabene w tym samym dniu na naszym Wydziale odbyło się kolokwium habilitacyjne prof. Janusza Borkowskiego, 1934-2012), którego przebieg protokołował mgr Jan Jeżewski. (Wrocław został wybrany po śmierci w 1966 r. prof. Józefa Litwina, z którym przyjaźnił się prof. F. Longchamps). Rozprawa habilitacyjna prof. Eugeniusza Smoktunowicza Analogia w prawie administracyjnym, PWN, Warszawa 1970 była istotna dla pokazania analogii jako ważnego narzędzia myśli ludzkiej, sposobu myślenia prawników w postaci rozumowań per analogiam oraz analogii legis jako metody wypełniania luk w prawie. Prof. E. Smoktunowicz w 1990 r. został pierwszym Dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku, a pod Jego kierownictwem powstało wiele rozpraw doktorskich, m.in.: Ewy Olejniczak-Szałowskiej, Ryszardy Michalskiej-Badziak, Zofii Duniewskiej, Aliny Miruć i Joanny Radwanowicz-Wanczewskiej. Był także recenzentem kilku rozpraw habilitacyjnych, w tym Małgorzaty Jaśkowskiej (z Eugeniuszem Ochendowskim i Janem Szreniawskim) i Dariusza R. Kijowskiego (z E. Ochendowskim i Markiem Wierzbowskim). Eugeniusz Smoktunowicz

11. Jan Boć, O twórczości naukowej Eugeniusza Smoktunowicza, [w:] Prawo – Administracja – Obywatel. Profesorowi Eugeniuszowi Smoktunowiczowi, Białystok 1997, s. 21-22: […] Kilka zdań należy się niewątpliwie habilitacji, która dla uczonego jest zazwyczaj tym, co grubiej zapisuje jego nazwisko w nauce. Celem rozprawy Eugeniusza Smoktunowicza było przede wszystkim znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy posługiwanie się analogią jest dopuszczalne, a jeśli jest dopuszczalne – to jaka jest jej rola. Trudna tematyka analogii, nie podnoszona dotąd w doktrynie prawa administracyjnego dała Autorowi podwójną możliwość „zapełnienia luki” zarówno samą pracą, jak i jej treścią. Decyzja, co do samego podjęcia tematu nie była prawdopodobnie łatwa. Pole badań było puste, entuzjastów było niewielu, a kontrowersyjne stanowiska istniały. Intelektualną warstwę założeń ustalił sobie sam Autor pisząc, że „struktura prawa ma zawsze postać słowną, czyli swoją formę i sens społeczny, wyrażający się przede wszystkim w celu, któremu poszczególne normy lub ich zespoły są podporządkowane, co można nazwać treścią prawa. Między tym kształtem słownym prawa a jego sensem społecznym istnieje najściślejszy związek, ustalanie bowiem sensu prawa następuje przede wszystkim za pomocą analizy jego kształtu słownego. Jednakże nie zawsze to wystarcza. Ten sens społeczny, a nie postać słowna prawa stanowi jego istotę”. Wydaje się tedy możliwe do zaakceptowania stanowisko, iż stosowanie prawa ma być takie, by je najbardziej uzgadniać z potrzebami społecznymi i by proces tego uwzględniania miał swoje wyraźne granice. Oczywiście dzisiaj do owych wyraźnych granic będziemy musieli niewątpliwie zaliczyć daleko posuniętą ochronę podmiotu, którego interes jest przedmiotem regulacji normatywnej. (…)

12. Franciszek Longchamps, Józef Litwin (1904-1966), „Państwo i Prawo” 1966, nr 12, s. 918-919: Dnia 11 października 1966 r. zmarł w Łodzi Józef Litwin, profesor zwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego, kierownik Katedry Prawa Administracyjnego. My, koledzy Jego, którzy wykładamy ten sam przedmiot na innych uniwersytetach, widywaliśmy Go jeszcze niedawno i słuchali, pełnego werwy, na naszych zjazdach i naradach, na doktoratach i habilitacjach. Dziś z trudem zbieramy myśli, aby zdać sobie sprawę z tego, ile nam ubywa z Jego odejściem. […] Był prawdziwym prawnikiem, bo z pasją dla detalu, z umiłowaniem dla precyzji łączył szerokie spojrzenie na ludzkie sprawy. Chcąc krótko określić, jaka była rola Józefa Litwina w naszej nauce, można powiedzieć, że był prekursorem w dwóch doniosłych sprawach, które dziś coraz bardziej przyciągają naszą uwagę: prekursorem w pojmowaniu stosunków międzyludzkich w środowisku naukowym i prekursorem w tym, co z pewnym uproszczeniem można nazwać postawą otwartą w nauce prawa. […] W mgliste popołudnie 15 października żegnaliśmy Go pod drzewami łódzkiego cmentarza. Ktokolwiek o nim mówił, mówił z miłością i wzruszony. Z czcią pochyliły się sztandary młodzieży akademickiej. W tradycji uniwersyteckiej pozostanie Profesor Litwin wielką postacią, na chlubę łódzkiej Almae Matri, a nam, którzyśmy z Nim kolegowali, na wciąż żywy i pouczający przykład.

13. Eugeniusz Smoktunowicz, Józef Litwin (1904-1966), [w:] Dwadzieścia lat Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 1967, s. 23-25. Już w czasie druku książki, dnia 11 października 1966 r. śmierć wyrwała z szeregów profesury Wydziału dra Józefa LITWINA, profesora zwyczajnego prawa administracyjnego. Należał on do najbardziej popularnych postaci wśród profesorów Uniwersytetu Łódzkiego. Budził wśród nas podziw swoją ogromną erudycją i niepospolitym talentem pedagogicznym, posiadł nasze serca dzięki wyjątkowej życzliwości, z jaką odnosił się do spraw ludzkich, dobroci oraz wielkiemu urokowi osobistemu. […] prawdziwą pasją Jego życia była (…) praca naukowa. Poświęcał jej każdą chwilę, która zostawała mu do dyspozycji, rezygnując przez wiele lat z urlopu i nie przerywając jej nawet w okresie zmagania się ze śmiertelną chorobą i w czasie pobytu w szpitalu. Wydał drukiem kilkanaście książek naukowych i opublikował ok. 100 artykułów. Był promotorem szeregu przewodów doktorskich i recenzentem licznych rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. (…) Na jednej (z konferencji międzynarodowych – J.S.) w roku 1964 przedłożył jako generalny referent opracowany przez siebie projekt prawnego rozwiązania jednego z trudniejszych w skali światowej problemów ochrony wód przed zanieczyszczeniem. […] Odszedł od nas w pełni sił twórczych, oderwany niespodziewanie od intensywnej pracy nad kolejnym swym dziełem naukowym, wielki uczony i humanista, należący do najznakomitszych znawców prawa administracyjnego w kraju, wysoko ceniony także za granicą. Odszedł Człowiek o kryształowym charakterze, niezapomniany i szczerze kochany Profesor i Wychowawca. Pozostawił wielki dorobek naukowy i przykład swego życia z których nadal będziemy czerpać wiedzę i to nie tylko o prawie.

14. Józef Litwin, Znaczenie Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego dla naszego miasta i jego okręgu [w:] Dwadzieścia lat Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 1967, s. 26-33. […] Na temat roli prawnika (…) Zdaje się, że trzy rzeczy są niewątpliwe. 1. Prawnik w naszym społeczeństwie nie jest postacią marginesu typu „przepraszam, że żyję”, nie jest elementem hamującym przebudowę społeczną, ale wprost przeciwnie – jest jej czynnym uczestnikiem. 2. Prawnik jest strażnikiem praworządności bez względu na rodzaj stanowiska, które zajmuje (…) Z racji formacji zawodowej, do której należy i treningu umysłowego, który przeszedł, musi reprezentować kult prawa i być przeciwnikiem metod działania poza i wbrew prawu, musi przeciwstawiać się pseudocelowości (…) przy rozstrzyganiu spraw (…) 3. Prawnik jest sługą społeczeństwa. Określenie to nie ma treści zwulgaryzowanej, nie oznacza więc obowiązku przytakiwania każdemu najbardziej nawet bezpodstawnemu roszczeniu, wprost odwrotnie – każe mieć na względzie interes społeczny jako generalną dyrektywę stosowania i wykładni prawa. Sługą społeczeństwa jest prawnik w tym sensie, że nie wolno mu odgradzać się od ogółu barierką rzekomej wyższości kastowej. […] Przed kilkunastu laty, gdy pełniłem funkcje w administracji dydaktycznej uczelni, odwiedził mnie (…) wybitny biolog profesor Tadeusz Wolski z reklamacją w sprawie niesłusznego jego zdaniem załatwienia jakiejś sprawy. Gdy wyjaśniłem, że winy nie ponoszę, bo decyzja nie zależała ode mnie, powiedział: „Przynajmniej to jedno dobre, że to nie Pan. Pan jako prawnik…” Zaciekawiony zapytałem: „Jak to Pan profesor rozumie? Co to ma do rzeczy, że jestem prawnikiem?” Profesor Wolski odrzekł: „Za moich młodych lat, gdy byłem jeszcze adiunktem w Krakowie, mówiono, że komisarz policji powinien mieć ukończone prawo. Bo prawnicy to są ludzie, którzy jak już coś robią, to liczą się ze skutkami w życiu…” (…)

15. Eugeniusz Ochendowski Prof. Eugeniusz Ochendowski na XII Konferencji SEAP „Teoria nauk administracyjnych – aktualność dzieła Profesora Jerzego Stefana Langroda” Paryż 23-26 września 2011 roku (czyli po Olszanicy). Wcześniej 23 kwietnia 2004 r. prof. E. Ochendowski tak mówił o prof. J.S. Langrodzie: „W latach siedemdziesiątych nawiązałem kontakt listowny z Panem Profesorem Langrodem, na dzisiejszą konferencję (tę w 2004 r. – J.S) zabrałem list z 1975 r. (od prof. J.S. Langroda – J.S.), którego fragmenty (…) zacytuję. >>Najuprzejmiej dziękuję za pamięć o mnie, a zwłaszcza za uprzejme przesłanie Pańskich cennych prac, z których niejedna była mi znana. Wysoko cenię bezpośredni kontakt listowny z Szanownym Kolegą i także na przyszłość pamięci Jego się polecam. Wiedziałem dobrze o Pańskiej pracy pod kierunkiem mojego Kolegi i Przyjaciela, śp. Mariana Zimmermanna, gdyż On sam mi o tym opowiadał. Razem z Kolegą boleję szczerze nad przedwczesnym Jego odejściem, zarówno jak śp. Jerzego Starościaka, z którym do ostatnich dni Jego życia byłem w dość ścisłym kontakcie i dla którego również miałem wiele ciepłych uczuć i niekłamanego podziwu. Obaj są niestety bodaj nie do zastąpienia<<”, Eugeniusz Ochendowski, Wspomnienia i refleksje, [w:] Źródła prawa administracyjnego. Konferencja z okazji 100 rocznicy urodzin Profesora Jerzego Stefana Langroda, Uniwersytet Jagielloński – 23 kwietnia 2004 r., pod red. Jana Zimmermanna i Piotra Dobosza, Zakamycze 2005, s. 41.

16. Jubileusz 40.lecia pracy naukowej Profesora Eugeniusza Ochendowskiego, Toruń 27 kwietnia 1999. Od lewej: Zbigniew Leoński, Stanisław Kraszewski, Teresa Rabska, Eugeniusz Ochendowski, Małgorzata Jaśkowska, Małgorzata Szalewska, Marian Masternak, Eugeniusz Bojanowski, Tomasz Jędrzejewski, Piotr Rączka, Tomasz Brzezicki i Mikołaj Święcki.

17. Od lewej: Teresa Rabska, Eugeniusz Ochendowski i Eugeniusz Bojanowski. Prof. E. Ochendowski pracę na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu rozpoczął 1 grudnia 1960 r., obejmując stanowisko asystenta w Katedrze Prawa Administracyjnego zaproponowane Mu przez kierownika Katedry Prof. Mariana Zimmermanna.

18. Od lewej: Zbigniew Leoński, Teresa Rabska, Eugeniusz Ochendowski i Eugeniusz Bojanowski. Ważnym elementem Jubileuszu było przygotowanie Księgi pamiątkowej profesora Eugeniusza Ochendowskiego, Toruń 1999. Sześć lat później prof. E. Ochendowskiemu została wręczona kolejna księga Podmioty administracji publicznej i prawne formy ich działania, zawierająca studia i materiały z konferencji naukowej poświęconej Jubileuszowi 80-tych urodzin Profesora Eugeniusza Ochendowskiego, zorganizowanej w Toruniu w dniach 15-16 listopada 2005. Szalenie interesującym i wzruszającym uzupełnieniem drugiej Księgi jest bogato ilustrowany biograficzny zeszyt Profesor Eugeniusz Ochendowski: Człowiek – Mistrz – Nauczyciel.

19. Od lewej: Eugeniusz Bojanowski, Małgorzata Jaśkowska i Mikołaj Święcki. Prof. M. Jaśkowska była Kierownikiem Katedry Prawa Administracyjnego Wydziału Prawa i Administracji UMK w Toruniu od 2003 r., gdy po wielu latach funkcję tę przestał pełnić Prof. Eugeniusz Ochendowski.

20. Obrona rozprawy doktorskiej Doroty Sylwestrzak w dniu 11 IV 2011 r. (czyli też po Olszanicy). Promotorem rozprawy był prof. Eugeniusz Ochendowski, a recenzentami prof. Małgorzata Jaśkowska i prof. Janusz Borkowski. Na zdjęciu od lewej: prof. Tomasz Justyński – prodziekan Wydziału Prawa i Administracji UMK, prof. Janusz Borkowski, prof. Eugeniusz Ochendowski, prof. Ewa Kustra i prof. Tadeusz Wasilewski. Sala Rady Wydziału Prawa i Administracji UMK.

21. Toruń 11 kwietnia 2011 Dorota Sylwestrzak W środku prof. Małgorzata Jaśkowska. W konkluzji recenzji książki Doroty Sylwestrzak, Postępowanie przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Warszawa 2012, napisałem: „Książka D. Sylwestrzak zawiera wartościową analizę swoistych cech (…) postępowania przed Prezesem UOKiK. Szczególnym znakiem tej analizy i dodatkowym źródłem wartości recenzowanej pracy, poza wzorowym wykorzystaniem relewantnego materiału normatywnego i orzecznictwa, jest umiejętne wykorzystanie bogatego dorobku nauki postępowania administracyjnego, najpierw jako punktu wyjścia do prezentacji podstawowych instytucji postępowania przed Prezesem UOKiK, a następnie do omówienia i wyjaśnienia ich odrębności w zestawieniu z ogólnym postępo-waniem administracyjnym. Innymi słowy, autorka analizuje poglądy doktryny nie dla nich samych, ale po to, aby za ich pomocą rozwiązywać problemy. Taki, konsekwentnie zrealizowany zamiar badawczy sprawia, że praca przynosi wiele szczegółowych praktycznych ustaleń i konkluzji mocno osadzonych w klasycznym dorobku nauki postępowania administracyjnego”. Recenzja została opublikowana w: „Państwo i Prawo” 2013, nr 5, s. 112-116.

22. Spotkanie po obronie rozprawy doktorskiej Agnieszki Skóry Refomatio in peius w postępowaniu administracyjnym, Gdańsk 2000. Obok doktorantki siedzi prof. Andrzej Szmyt. Stoją od lewej: prof. Eugeniusz Bojanowski (promotor), prof. Jan Zimmermann (recenzent) i prof. Wojciech Chróścielewski (recenzent).

23. Prof. Józef Filipek przyjmuje gratulacje od środowiska wrocławskiego w dniu swojego jubileuszu w 2001 r. Często cytowane prace Jubilata otwierały nowe pole myślenia i dywagacji, bogato wykorzystywały i przybliżały poglądy nauki zachodniej, zwłaszcza francuskiej i niemieckiej. Od prawej: Józef Filipek, Ewa Nowacka, Konrad Nowacki, Adam Błaś i Jan Boć. Z lewej Eugeniusz Bojanowski.

24. Olszanica 2001 Międzynarodowa konferencja naukowa "Jednostka wobec działań administracji publicznej", zorganizowana przez rzeszowską Filię UMCS, Olszanica 21-23 maja 2001 r. Z uznaniem dla organizatorów: Elżbiety Ury i Stanisława Pieprznego oraz ich sztabu.

25. Olszanica 2001 Elżbieta Ura (z prawej) i Stanisław Pieprzny (z lewej). W środku Dorota Dąbek i Jan Szreniawski. Znałem już wtedy dość dobrze prof. Jana Szreniawskiego, który często bywał we Wrocławiu i miałem zaszczyt i przyjemność opiekować się Nim w trakcie jednej z Jego wizyt w połowie lat 70. Profesor przyjechał o świcie i kierownik Zakładu Nauki Administracji prof. Tadeusz Kuta zlecił mi przyjęcie naszego Gościa w Zakładzie, czego notabene prof. J. Szreniawski w ogóle nie oczekiwał, ale za co był wdzięczny.

26. Niezapomniana wycieczka w trakcie niezapomnianej konferencji. Od prawej: Eugeniusz Ochendowski, Agnieszka Skóra i Eugeniusz Bojanowski. Osoba Staszka Pieprznego otwierała nam wszystkie drzwi i bramy, a sam Staszek osobiście wielokrotnie otwierał luki w autokarach, aby nakarmić głodnych i napoić spragnionych. Zakres i poziom troski organizatorów o wygody uczestników konferencji był nadzwyczajny!!

27. Eugeniusz Bojanowski, Barbara Adamiak i Jan Zimmermann. Widoczny dobry humor miał zapewne wiele przyczyn. W przypadku prof. B. Adamiak najpewniej także bliskość stron rodzinnych. Nb. gdy przed wielkimi w naszej kulturze świętami pytam seminarzystów, jak je spędzą, zawsze słyszę: Jedziemy do domu. Rodzinnego!

28. Hanna Knysiak-Molczyk, Jan Zimmermann, Barbara Adamiak i Eugeniusz Bojanowski. Hanno, na zdjęciu, tak jak w wielu innych sytuacjach, TEŻ nie mogłem cię rozpoznać  Pomógł mi KRAKÓW, który zna cię znacznie dłużej i nie miał najmniejszych wątpliwości, co do tożsamości osoby pierwszej z lewej. Przesyłam serdeczne mysli.

29. Bez obawy posądzenia o megalomanię grupową i powołując się na powiedzenie Goethego „Skromni są tylko nicponie, ten kto zacny, raduje się czynem” można stwierdzić, że środowisko administratywistów nie boi się żadnych wyzwań. Od lewej: Ryszarda Michalska-Badziak, Eugeniusz Bojanowski, Barbara Adamiak i Ewa Olejniczak-Szałowska. Żadne schody nie są nie do przejścia dla środowiska administratywistów. Nadto te na zdjęciu nie są schodami donikąd.

30. Be bald and mighty forces will come to your aid. Od lewej: Agnieszka Skóra, Sławomir Fundowicz, Janusz Niczyporuk, Joanna Radwanowicz, Piotr Przybysz, Wojciech Jakimowicz, Andrzej Skoczylas i Jan Zimmermann. Dr Joanna Radwanowicz w swoim tekście konferencyjnym o przymusie administracyjnemu honorowała mocno prof. Jana Jendrośkę z Wrocławia, przywołując Jego relewantne poglądy, w tym ten z Jego pracy doktorskiej z 1963 roku zgodnie z którym: „Historia przymusu administracyjnego to historia państwa prawnego”.

31. Obrady. Na zdjęciu m.in.: Eugeniusz Bojanowski i Konrad Nowacki (z lewej) oraz Agnieszka Skóra, Jan Zimmermann i Wojciech Jakimowicz (z prawej). W. Jakimowicz przegląda zawartość konferencyjnej publikacji Jednostka wobec działań administracji publicznej. Międzynarodowa Konferencja Naukowa Olszanica 21-23 maja 2001, red. Elżbieta Ura, Rzeszów 2001.

32. Na pierwszym planie od lewej: prof. Jan Zimmermann i prof. Jan Grabowski. W rogu z prawej Jerzy Korczak. Po tygodniach wnikliwych analiz porównawczych, dogłębnych studiów, szerokich konsultacji, uciążliwych rozterek oraz niewypowiedzianej udręki ustaliłem ponad wszelką wątpliwość, że osobą, z którą Jurek rozmawia, jestem ja.

33. Od lewej: Zbigniew Kopacz, Jarosław Dobkowski, Dorota Dąbek, Marcin Smaga, Agnieszka Skóra, Jan Zimmermann, Joanna Lemańska i Mariusz Kotulski. Mariusz jest bardzo lubiany w środowisku wrocławskim m.in. za swoją uczynność i honorowe kompetentne pełnienie funkcji przewodnika w trakcie naszych okazjonalnych wizyt w Krakowie. Poświęcił swój czas i oprowadził po Krakowie m.in. Jolę, Martę, Tamarę, Dominikę, Justynę, Łukasza, Karola i mnie niegodnego, o czym wspominamy do dziś.

34. Po Olszanicy Podobno trzeba żyć tak, aby każdego dnia dowiedzieć się nowej rzeczy. Doskonałą okazją do „dowiadywania się nowych rzeczy” są środowiskowe konferencje i spotkania. Te po Olszanicy są zdecydowanie bardziej liczne i dużo lepiej dokumentowane, i obawiam się, że dobór materiału może nie być dla nikogo w pełni satysfakcjonujący. Poza mną…

35. Bruksela 2005. W trzecim rzędzie na wprost Jan Boć. W tym samym rzędzie tuż obok Małgorzata Stahl i Witold Mikułowski. Z Wrocławia w brukselskim wyjeździe uczestniczyła jeszcze Ewa Prandota-Prandecka (u góry z prawej profilem). Na zdjęciu także organizatorzy wspaniałej Olszanicy: Elżbieta Ura i Stanisław Pieprzny.

36. Agnieszka Ziółkowska i Andrzej Chajbowicz. Z lewej – plecami– Jan Jeżewski i Jerzy Supernat. XII Doroczna Międzynarodowa Konferencja Naukowa Stowarzyszenia Edukacji Administracji Publicznej „Teoria nauk administracyjnych – aktualność dzieła Profesora Jerzego Stefana Langroda”, Paryż 23-26 września 2011 r.

37. Od czasu do czasu honorowo i z przyjemnością oprowadzam gości po Wrocławiu – tak jak Mariusz Kotulski po Krakowie. Niestety, i to bez dwóch zdań, w roli przewodnika Mariuszowi nie dorastam nawet do pięt! Różnica będzie biła po oczach już za chwilę. Tutaj z 5. piętra gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego z tarasu widokowego Wieży Matematycznej (zwanej też Wieżą Astronomiczną, jako że dawniej usytuowane było w niej obserwatorium astronomiczne), stanowiącej część Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego pokazuję i przybliżam Wrocław „Białystokowi”. Za nami jedna z czterech rzeźb Franza J. Mangoldta – alegorycznego przedstawienia nauk. Tytułem informacji: w środy nieczynne. Aha, nie wolno wprowadzać psów. Od lewej: Dorota Konopka, Jerzy Supernat, Paula Borowska i Agnieszka Gogołek. Wrocław, 29 czerwca 2012

38. Mariusz Kotulski w roli przewodnika. Wdzięcznymi słuchaczami są wrocławscy doktoranci. Od lewej: Mariusz Kotulski Karol Kalinka, Justyna Mielczarek, Łukasz Prus i Dominika Cendrowicz, Kraków 21 X 2012.

39. Wrocławskiej grupie towarzyszył Przemysław Wszołek. Od lewej: Dominika Cendrowicz, Łukasz Prus, Justyna Mielczarek, Karol Kalinka i Przemysław Wszołek. Kraków 21 X 2012

40. XIV Doroczna Konferencja SEAP. Obrady na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie. Lwów 10 czerwca 2013. Z prawej dr hab. Olga Andrijko (Kijów). Z lewej dr Mariusz Maciejewski (Warszawa)

41. Barbara Jaworska-Dębska, XIV Doroczna Konferencja SEAP, Lwów 11 czerwca 2013.

42. Od lewej: Dorota Dąbek i Joanna Radwanowicz-Wanczewska. XIV Doroczna Konferencja SEAP, Lwów 11 czerwca 2013.

43. IV wrocławsko-krakowskie spotkanie naukowe administratywistów „Niepewność sytuacji prawnej jednostki w prawie administracyjnym”, Wrocław 19-20 października 2013. Spotkanie zostało zorganizowane przez Instytut Nauk Administracyjnych Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Uczestnicy w sali Rady Wydziału. Siedzą od lewej: Adam Błaś, Jan Zimmermann, Barbara Kowalczyk, Wojciech Jakimowicz, Dorota Dąbek, Iwona Niżnik-Dobosz i Piotr Dobosz.

44. Przerwa w obradach wrocławsko-krakowskiego spotkania. Od lewej: Aleksandra Puczko, Magdalena Sośniak, Jerzy Supernat, Mariusz Kotulski, Dorota Dąbek i Joanna Lemańska, Wrocław 19 października 2013.

45. Barbara Kowalczyk i Jan Zimmermann w trakcie nieformalnej wieczornej części IV wrocławsko-krakowskiego spotkania naukowego administratywistów, Wrocław 19 października 2013. Pokłosiem spotkania jest praca Niepewność sytuacji prawnej jednostki w prawie administracyjnym, red. Adam Błaś, Warszawa 2014.

46. Agnieszka Skóra, Karolina Rokicka, i Łukasz Młynarkiewicz z Katedry Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. VII Seminarium Katedry Prawa Samorządu Terytorialnego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego: „Pozycja ustrojowa organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego”. Kraków 14 listopada 2013

47. To samo Seminarium. Od lewej: Ewa Kubas i Justyna Kuśnierz-Chmiel z Uniwersytetu Rzeszowskiego.

48. I już po Seminarium. Od lewej: Dorota Dąbek, Paweł Chmielnicki i Joanna Radwanowicz-Wanczewska.

49. Od lewej: Marta Górka, Tamara Kupradze (z Gruzji), Dominika Cendrowicz i Jerzy Supernat. Dzień po Seminarium na kawie i ciastkach na krakowskim rynku 15 listopada 2013.

50. Konferencja naukowa „Dobra chronione w prawie administracyjnym”, zorganizowana przez Katedrę Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 20 listopada 2013 r. Od lewej: Barbara Jaworska-Dębska, Mariusz Maciejewski, Ewa Olejniczak-Szałowska, Zofia Duniewska, Małgorzata Stahl, Jerzy Supernat, Maria Karcz-Kaczmarek, Katarzyna Wlaźlak, Monika A. Król i Ewa Skorczyńska.