Podstawy projektowania i grafika inżynierska

1. Podstawy projektowaniaigrafika inżynierska Wydział Zarządzania i Ekonomii Politechnika Gdańska 2008 r.

2. Formułowanie problemu projektowego

3. Projektowanie - proces • Proces projektowania to ciąg działań projektotwórczych rozpoczynający się od sformułowania problemu projektowego a kończący się rozwiązaniem tego problemu. • W wyniku tych działań zostaje opracowana dokumentacja umożliwiająca realizację zaprojektowanego obiektu.

4. Projektowanie - proces • Zmiana rzeczywistości niezadowalającej na zadawalającą obszar niezadowolenia ON obszar zadowolenia OZ

5. Znaczenie fazy formułowania problemu projektowego • Właściwe sformułowanie problemu jest znacznie ważniejsze od wyboru drogi jego rozwiązania. • Formułowanie problemu wymaga takiego samego twórczego wkładu jak jego rozwiązywanie. • Niewłaściwe sformułowanie problemu prowadzi do rozwiązania innego problemu niż było to w zamierzeniu !!!

6. Formułowanie problemu • „Einstein powiedział, że gdyby miał godzinę na rozwiązanie problemu, od którego zależałoby jego życie, to 45 minut poświęciłby na sformułowanie problemu, 10 minut na sprawdzenie czy go dobrze sformułował i następne 5 minut na rozwiązanie.”[*] [*] Metody i techniki organizatorskie. Wybrane zagadnienia. Pod redakcją J. Skalika, Wrocław 1996

7. Co to jest problem projektowy? • Pytanie: „Jak zaspokoić potrzebę?” • Kto bierze udział w procesie: • „Zleceniodawca” (bezpośredni użytkownik, inwestor, wytwórca, • Projektant (czasami występuje też jako „zleceniodawca” – sam dla siebie.

8. Formułowanie problemu (1) • Przyjęcie i zarejestrowanie przez projektanta informacji przekazywanych przez zleceniodawcę. • Projektant otrzymuje informacje wyartykułowane z inicjatywy zleceniodawcy. • Podstawa formułowania problemu: • Informacje od zleceniodawcy, • Wiedza i doświadczenie własne.

9. Formułowanie problemu (2)

10. Formułowanie problemu (3) • Nie uzyskuje się dodatkowych informacji (poszerzenia wiedzy) gdy: • Informacje są wystarczające, • Wiedza projektanta jest zbyt mała aby zauważył jej braki; nie potrafi formułować pytań, • Projektant uważa, że wiedza zleceniodawcy jest niewystarczająca aby uzyskać dodatkowe informacje.

11. Formułowanie problemu (4) Dialog ZLECENIODAWCA – PROJEKTANT

12. Poprawność formułowania problemu • Rzadko projektant otrzymuje jasne i jednoznaczne informacje. • Musi sam dokonywać „obróbki”. • Często następuje niezrozumienie. • Znaczenie nadawane poszczególnym terminom musi być takie samo lub bardzo zbliżone. • Duże znaczenie ma dokumentacja (papierowa albo elektroniczna).

13. Formułowanie problemu – rozbieżności w przekazywaniu informacji • Pomijanie ważnej treści (np. przez nieudolność, przeoczenie, często pośpiech). • Wprowadzanie zamierzonej nieokreśloności, nieostrości, dwuznaczności (np. dom, rower). • Używanie terminów niejasnych, rozmytych (np. ciężka belka, szybka reakcja). • Formułowanie wypowiedzi niedostosowanej do odbiorcy. • Niezrozumienie wypowiedzi (częściowe lub całkowite)

14. Formułowanie problemu – rodzaje języków komunikowania się • Język potoczny – dowolne znaczenie poszczególnych terminów; duża elastyczność wypowiedzi. • Żargon zawodowy – znaczenie niektórych terminów jest ściśle określone; używane w grupach zawodowych. • Język profesjonalny – znaczenie podstawowych terminów jest ściśle określone i opisane w dostępnej literaturze. • Język sformalizowany – znaczenie wszystkich terminów jest ściśle określone i opisane w dostępnej literaturze.

15. Formułowanie problemu – potrzebna wiedza • Wiedza dotycząca obszaru rzeczywistości w którym zaistniała potrzeba (ON) • Wiedza dotycząca projektowanego obszaru rzeczywistości (OZ) • Wiedza dotycząca ośrodka projektującego • Wiedza dotycząca możliwości realizacji projektowanego obiektu • Wiedza dotycząca możliwości likwidacji projektowanego obiektu

16. Formułowanie problemu – stopnie ogólności • Bardzo szczegółowy (ergonomiczna dźwignia zmiany biegów) • Szczegółowy • Ogólny • Ogólniejszy • Bardzo ogólny • Wysoki stopień ogólności • Bardzo wysoki stopień ogólności (zaspokojenie potrzeby wygodnego podróżowania)

17. Widoki, przekroje, kłady

18. Widoki • Przedstawiają zewnętrzne kształty obiektów • Umieszcza się je w rzutach, zgodnie z przyjętą zasadą (E lub A) • Jeżeli nie można umieścić widoku zgodnie z metodą rzutowania (np. E) można przesunąć go równolegle i odpowiednio oznaczyć • Widoki można też umieszczać na oddzielnych arkuszach • Stosuje się wtedy specjalne oznaczenia

19. Widoki – główne zasady • Liczba rzutów musi być ograniczona do minimum • Większość płaszczyzn i osi powinna być równoległa (lub prostopadła) do rzutni (*) • Rzut główny powinien przedstawiać przedmiot w położeniu użytkowym (pu). Odstępstwa: • Długie przedmioty – przy pu pionowym można rysować poziomo; dolna część z prawej strony • Przedmioty których pu nie jest poziome ani pionowe (lub przedmioty ruchome) można rysować pionowo lub poziomo z zachowaniem zasady (*)

20. Przekroje (1) • W rzutowaniu metodą E przekroje umieszcza się: • Na miejscach odpowiednich widoków, • Na dowolnych miejscach arkusza • Położenie płaszczyzny przekroju oznacza się dwiema krótkimi, grubymi liniami oraz strzałkami wskazującymi kierunek rzutowania przekroju (2-3 mm od końca kresek) • Płaszczyznę oznacza się dwiema jednakowymi, wielkimi literami i pisze się je obok strzałek, a nad rzutem pisze się je ponownie oddzielając poziomą kreską • Nie wolno używać liter: I, O, R, Q, X

21. Przekroje (2) • Pomijanie oznaczeń przekroju • Na tym samym arkuszu, zgodnie z metodą E to: -pomijamy oznaczenie literowe -pomijamy strzałki • Gdy widać wyraźnie gdzie wykonano przekrój – nie trzeba oznaczać nawet płaszczyzny przekroju. • Linie kreskowania: • Cienkie, ciągłe • Podziałka kreskowania: • Odstępy pomiędzy liniami; skala wzoru kreskowania • Oznaczenia różnych materiałów

22. Rodzaje przekrojów • Proste – przecięcie przedmiotu jedną płaszczyzną • Złożone – przecięcie przedmiotu dwiema lub więcej płaszczyznami • Łamane – ślady płaszczyzn przekroju tworzą linię łamaną o kątach rozwartych • Stopniowe – dwie lub więcej płaszczyzny równoległe • Pionowe, poziome, rozwinięte • Pomocnicze i cząstkowe • Półwidoki, półprzekroje

23. Części maszyn a przekroje • Kołki, nity, sworznie, wałki, itp. • jeżeli oś symetrii leży w płaszczyźnie przekroju Rysuje się zawsze w widoku! • Części maszyn, których kształty są oczywiste np. śruby, nakrętki, kliny, wpusty, itp. Rysuje się zawsze w widoku!

24. Kłady • Jest to zarys figury płaskiej leżącej w płaszczyźnie poprzecznego przekroju przedmiotu, obrócony o 90 stopni i położony: • Na widoku przedmiotu – kład miejscowy, • Poza zarysem przedmiotu – kład przesunięty • Kierunek obrotu – zgodny z kierunkiem patrzenia na przedmiot od prawej strony lub od dołu

25. Rysowanie obiektów symetrycznych • Zaoszczędzenie czasu rysowania • Zmniejszenie gabarytów rysunków • Półwidoki • Półrzekroje • Ćwierćwidoki • Ćwierćprzekroje • Dwie równoległe linie cienkie, ciągłe na osi symetrii o długości co najmniej 3,5 mm

26. Powtarzające się fragmenty • Jeżeli obiekt ma wielokrotnie powtarzające się jednakowe elementy to można narysować tylko jeden (lub 1. i ostatni) • Pozostałe zaznacza się liniami cienkimi ciągłymi • Gdy powtarzające się elementy są ułożone na okręgu lub prostej to te okręgi i proste rysuje się liniami cienkimi punktowymi