220 likes | 340 Views
Moje doświadczenie powrotu do zdrowia. Wroc ł aw, 18.10.11 Arnhild Lauveng Psycholog kliniczny z otwartym przewodem doktorskim w Szpitalu Uniwersyteckim Akershus. Gubienie siebie.
E N D
Moje doświadczenie powrotu do zdrowia Wrocław, 18.10.11 Arnhild Lauveng Psycholog kliniczny z otwartym przewodem doktorskim w Szpitalu Uniwersyteckim Akershus
Gubienie siebie • Zaburzone czy zakłócone doświadczenie tożsamości może być podstawowym symptomem wielu psychicznych zaburzeń.
Jak można zagubić siebie? To jest obraz mojej osoby-mojej tożsamości – kiedy byłam dzieckiem.Moja tożsamość ma kilka problemów, może zawierać wiele różnych uczuć i jest w niej sporo miejsca na wszelkiego rodzaju emocje.
Jak można zagubić siebie? Kiedy miałam 3 lata mój tato zachorował na nowotwór (raka). Kiedy miałam 5 lat, tato zmarł. W okresie, kiedy tato chorował i po jego śmierci, moje uczucia strachu, żałoby, złości i winy urosły tak, że nie potrafiłam ich znieść. Rozpadłam się na kawałki.
Jak można zagubić siebie? Gdybym była miała wokół siebie wielu dobrych dorosłych znajomych, którzy pomogliby mi uporać się z uczuciami, z którymi sama sobie nie radziłam, wszystko prawdopodobnie byłoby łatwiejsze.
Jak można zagubić siebie? Ale nie było nikogo kto pomógłby mi się uporać z tym, z czym ja nie potrafiłam. Było to dla mnie zbyt wiele i „rozsypałam” się w taki sam sposób, jak „rozsypuje” się wiele dzieci.
Jak można zagubić siebie? Moim rozwiązaniem intuicyjnym (bez myślenia zbyt wiele o tym – miałam zaledwie 5 lat) było „odepchnięcie” wszystkich bolesnych uczuć. Pamiętałam wszystko co się wydarzyło, ale nie potrafiłam już tego odczuwać.
Jak można zagubić siebie? W efekcie końcowym, prawie wszystkie emocje „odeszły” i pozostała tylko pustka. Emocje te nie zostały jednak zagubione. Były one tam – poza moją kontrolą, i dla mnie – nastoletniej wtedy dziewczyny, te uczucia stały się problemem. Pojawiły się one wtedy w przebraniu jako „głosy” i „halucynacje”. Nikt ich nie rozpoznawał. Nawet ja tego nie potrafiłam. Każdy mówił, że to schizofrenia, a to były po prostu moje uczucia.
Jak można zagubić siebie? Był to wielki paradoks, że wtedy kiedy zagubiłam siebie, zetknęłam się z systemami psychiatrycznymi. Powiedzieli mi, że jestem schizofreniczką i dostarczyli mi doświadczeń, które niszczyły moje poczucie tożsamość jeszcze bardziej.
Jak odnaleźć siebie? • Jeśli prawdą jest, że podstawowym kłopotem wielu problemów zdrowia psychicznego jest to, że pacjent nie ma bezpiecznego poczucia swojej tożsamości, to oczywistym celem terapeutycznego leczenia będzie wzmocnienie doświadczenia swojej tożsamości. • Ale jak to osiągnąć?
Jak odnaleźć siebie? Jeden ze sposobów na ponowne odnalezienie siebie tkwi w relacjach z innymi ludźmi. Być spotkanym i poznanym, szanowanym i akceptowanym przez kogoś, kto uznaje ciebie za osobę, a nie jednostkę chorobową.
Interpretacja i cel • Sposób w jaki interpretujemy sytuację będzie miał wpływ na nasze działania. • Możemy próbować rozumieć „język pacjenta” i zastawiać się, co on próbuje nam w tej chwili powiedzieć. • Albo możemy być skupieni na postawieniu diagnozy – o jakiej chorobie dany objaw świadczy? • Wszystko, co jako pracownicy służby zdrowia robimy, powinno mieć jasny cel – powinien on być oparty na problemach, potrzebach i pragnieniach pacjenta.
Zaspokoić podstawowe potrzeby • Mieć jedzenie, dach nad głową i zaspokojenie podstawowe potrzeby jest bazą do poczucia bezpieczeństwa. • Doświadczyć, że ktoś o Ciebie dba i próbuje zapewnić Ci wygodę – może być bardzo dobrym rodzajem troski.Sprawi to, że zdasz sobie sprawę, żeistniejesz i jesteś wartościowy. `
Mieć bezpieczne relacje • Zaczynam istnieć, Ty jesteś. • Istoty ludzkie są zwierzętami społecznymi, nie rozwijamy się w odosobnieniu, ale w relacji z innymi. • Przez relacje z innymi doświadczam, że istnieję. • Bardzo istotne jest, aby pamiętać i zdawać sobie sprawę, że dla wczesnych uszkodzeń relacji jest to nawet jeszcze ważniejsze, aby nawiązać bezpieczne relacje, a nie unikać ich.
Doświadczenie akceptacji swojej osobowości i emocji • Jeśli nauczę się akceptować swoje uczucia, ważne jest, aby mieć relacje z ludźmi, którzy mnie akceptują. • Jako istoty ludzkie, jesteśmy odbiciami w lustrach innych ludzi. Co pokaże Ci o Tobie moje lustro? • Ludzie nie mają „dobrych” lub „złych” cech. Mamy różne cechy, które możemy wykorzystywać w bardziej lub mniej konstruktywny sposób.
Doświadczenie, że inni troszczą się o to samo, co ja. • Jeśli wszystkie symptomy są odrzucone jako nieważne, wszystkie cele jako nierealne, a terapeutom wolno decydować, co jest dla mnie ważne – jak wtedy mogę dowiedzieć się, że to co myślę, w co wierzę i co czuję, jest ważne? • I jak mogę odnaleźć siebie, jeśli wszystko co robie, czuję i myślę nie jest ważne?
Doświadczanie odpowiednich na indywidualną miarę wyzwań • Jeśli wymagania będą zbyt wysokie, człowiek zrezygnuje. Nie będzie wtedy żadnego rozwoju. • Jeśli wymagania będą zbyt niskie - nie będzie wyzwania. Nie będzie też rozwoju. • Wyzwania muszą być zatem całkowicie zindywidualizowane, regularnie oceniane, jak również modyfikowane i dostosowywane na nowo wraz z upływem czasu.
Całkowity obraz: Życie to nie tylko choroba • Ważne jest, żeby brać pod uwagę całkowity obraz życia: • Przyjaciół, lub ich brak • Pracę lub jej brak • Rodzinę lub jej brak • Zainteresowania lub ich brak Ponieważ życie trzeba przeżywać tak czy inaczej.
Całkowity obraz: życie w perspektywie czasu życia. To jest typowa linia czasu. Mierzymy czas od punktu a do punktu b. Od narodzenia Chrystusa do dzisiaj. Od epoki kamienia łupanego do czasów obecnych. Cokolwiek.Sądzę, że jest to trochę nudne.
Całkowity obraz: życie w perspektywie czasu życia. Ta linia czasu odnosi się do całkowitego obrazu. Przeszłość tworzy teraźniejszość. Teraźniejszość tworzy przyszłość. Przyszłość tworzy teraźniejszość. Teraźniejszość tworzy przeszłość. I tak dalej… I tak dalej W całkowitym obrazie.